Laura Bloem. 1982 Mexicana, nacida en Tampico, Tamaulipas. Escritora en ciernes de terror y ciencia ficción. Amante de las letras, Ingeniera Industrial de profesión. Ganadora del concurso “Toxic Valentine” en 2020 con el relato “Las Tacitas” y tercer lugar en el concurso de “Microrelatos de terror” en 2020 con el cuento “Mi hermana”, ambos concursos organizados por Pandemic Society (espacio peruano para escritores de horror y misterio). Publicación en el mismo sitio del relato “Redención”. Publicación de el cuento “El llanto de las tortugas “, en la revista Historias Pulp en 2021. Ha incursionado en el estudio de diferentes idiomas, como inglés, italiano y neerlandés, este último en el que más ha profundizado ya que vive en Los Países Bajos desde 2021.
DE DRIE TRIESTE TIJGERS
Cuento en neerlandés
De naalden stoppen, ze kan niet meer breien. De wollen bollen van ideeën stapelen zich op in haar hoofd. Haar moeder leerde haar als klein kind verhalen weven, duizenden draden werden naar haar gegooid, verhalen, eigen geschiedenis, dooreengevlochten om taal vorm te geven. Met plezier breide ze prachtige jurken van zinnen, die op maat werden gemaakt voor elk gevoel, emotie of idee. De breister woont nu ver van de bekende wereld, ze wandelt door de grachten van Enkhuizen, haar nieuwe thuis. Een idee stoort haar, ze probeerde de favoriete tongbreker uit de kindertijd van haar man te vertalen, "Drie trieste tijgers". Toen ze bij het gedeelte kwam over "in drie trieste borden", kwam het gezicht van verwarring waar ze zo bang voor was, "trieste borden". Dat past niet in het Nederlands, we gaan op zoek naar een overeenkomst, “gebroken borden”, “vuile borden”, “oude borden”, het begrip “verraderlijke vertaler” prikt haar kant op. Zij heeft geen arsenaal om het idee te beschermen, de kogels, die bekende woorden zijn in de nieuwe taal, zijn er niet genoeg om het gevecht voort te zetten dat elke poging tot gesprek is geworden. Ze geeft het op. De naalden breien niet het verwachte kledingstuk, amorfe patronen met kleuren die niet bij elkaar passen zijn de zinnen waarmee ze in het Nederlands communiceren. De bedriegfase is aanwezig, doet alsof ze alles begrijpt en dat leidt tot problemen, antwoordt met "Ja" op elk idee uit angst om naakt te worden achtergelaten, zonder stof om haar te bedekken tegen de emotionele kou. Verkrijgen van het juiste vlees uit de slagerij wordt een prestatie, "drie trieste borden" maakt mentaal een einde aan elke ervaring van verwarring. Ze vlucht 's nachts naar de grachten, om zich tijdens haar nachtelijke wandeling te verbinden met de taal van het water, die haar ziel streelt, als een Mexicaans tintje, de “Llorona” verschijnt en de stem van Chabela Vargas verhoogt de heimwee naar het bekende. Ze zit onder een wilg en vraagt toestemming aan dit land om haar land te zijn, de draden van de boom antwoorden met een zacht lied. Ze begint weer te breien, sluit haar ogen en streelt de textuur van het nieuwe materiaal, geniet ervan en durft ermee te spelen, te creëren, de woorden dringen haar dromen binnen in een waterval, de kracht van het water sijpelt in elke steen, totdat de vloeistof genoeg is om te zweven en te navigeren in de gesprekken van anderen, en de beelden op te bouwen die een nieuwe wereld bekleden. De drie trieste tijgers lijken nu gelukkiger.
LOS TRES TRISTES TIGRES
Las agujas se detienen, no puede tejer más. Los ovillos de ideas se acumulan en su mente. Su madre le enseñó a tejer historias desde pequeña, miles de hilos le fueron lanzados, cuentos, relatos, historias de los suyos, se entrelazaron para dar forma al lenguaje. Con placer tejía hermosos vestidos de frases, que eran hechos a la medida de cada sentimiento, emoción o idea. La tejedora vive ahora lejos de lo conocido, pasea por los canales de Enkhuizen, su nuevo hogar. Una idea le molesta, intentó traducir a su esposo el trabalenguas favorito de su infancia, “Tres tristes tigres”, al llegar a la parte de “en tres tristes trastos”, llegó la cara de confusión que tanto temía, “tristes trastos” eso no tiene sentido en neerlandés, buscaremos una similitud, “trastos rotos”, “trastos sucios”, “trastos viejos”, el concepto de “Traductor traidor” le pincha el costado. No tiene arsenal para defender la idea, las balas, palabras en el nuevo idioma conocidas, no son suficientes para seguir con la lucha en que se ha convertido cada intento de conversación. Cede. La ajugas no tejen la prenda esperada, patrones amorfos de colores que no combinan son las frases con las que se comunica en neerlandés. La fase de farsante se hace presente, pretende entender todo y eso acarrea problemas, contesta como “Ja”, que significa Sí, a cada pregunta, por miedo a quedar desnuda, sin tejido que la cubra del frio emocional. Salir con la carne correcta de la carnicería se convierte en proeza, “tres tristes trastos” termina mentalmente cada experiencia de confusión. Escapa a los canales de noche, para en su caminar nocturno conectar con el lenguaje del agua, ese le acaricia el alma, como toque mexicano, aparece la llorona y la voz de Chabela Vargas, aumenta la nostalgia de lo conocido. Se sienta debajo de un sauce, pide permiso a esa tierra de ser su tierra, los hilos del árbol responden con una suave canción. Comienza a tejer de nuevo, cierra los ojos y acaricia la textura del nuevo material, lo saborea, y se atreve a jugar con él, a crear. Las palabras invaden en cascada sus sueños, la fuerza del agua se va colando en cada roca, hasta que el fluido es suficiente para flotar, navegar en las conversaciones de otros y construir las imágenes que tapizan un nuevo mundo. Los tres tristes tigres, ahora parecen más alegres.
Comentários